Alumnus aan het woord: Erica Verwoerd

Wie ben je?

“Hoi, mijn naam is Erica Verwoerd, 30 jaar en ik woon in Rijssen samen met mijn man Pieter. We hebben samen twee dochtertjes: Lieke (3) en Jolijn (1). Naast mijn werk als wijkverpleegkundige fiets ik graag een ronde op mijn wielrenfiets en zijn we nog druk aan het klussen in ons huis.

In 2010 ben ik gestart met de Hbo-v aan Hogeschool Viaa en in 2015 ben ik afgestuurd in de richting MGZ (Maatschappelijke gezondheidszorg). Na mijn studie ben ik als wijkverpleegkundige gestart. Na ongeveer vijf jaar heb ik een uitstap gemaakt richting teamcoach, maar na anderhalf jaar ben ik toch weer begonnen als wijkverpleegkundige bij Sensire, waar ik nu bijna twee jaar werk.”

Wat kan je je nog herinneren van Hogeschool Viaa?

“Ik heb ontzettend veel leuke herinneringen aan Hogeschool Viaa en mijn studietijd, vooral de pauzes en treinreizen waren heel gezellig! Daarnaast heb ik ook veel leuke herinneringen aan het pr-werk van de school, vooral aan de festivals waar we Viaa gingen promoten. Uiteindelijk heb ik via het pr-werk Pieter ontmoet, al sloeg de vonk pas na de studie over.

Rudolf Schaaf heeft mij in de periode waarin ik niet wist of ik door moest gaan met de opleiding, of dat ik toch ging switchen van studie, erg geholpen. Dankzij Rudolfs bemoedigende woorden ben ik doorgegaan en daar ben ik hem nu heel dankbaar voor! Ook Evelien kan ik mij nog heel goed herinneren, sommige uitspraken uit haar praktijklessen geef ik nu mee aan de stagiaires die ik begeleid. Tijdens verpleegtechnische handelingen hoor ik haar zo nog zeggen hoe het wel of niet moet.”

Wanneer is het zaadje geplant?

“Het zaadje is denk ik al wel in mijn jeugd geplant. Mijn zus heeft osteogenesis imperfecta en lag vaak in het ziekenhuis. Alles wat er gebeurde aan zorg en handelingen vond ik toen al ontzettend interessant, maar ik wist al wel dat ik niet in een ziekenhuis wilde werken.

Het plan was om na de havo toch te starten aan de calo in Zwolle. Er is toen wat misgegaan in de administratie waardoor ik werd uitgeschreven en binnen een paar weken een nieuwe studie moest gaan zoeken. Ik had geen idee wat ik wilde gaan doen, want ik was er eigenlijk al van uitgegaan dat ik bij de calo kon starten. Mijn moeder opperde toen dat verpleegkunde misschien wel wat zou zijn. Mijn eerste reactie was ‘écht niet!’ maar ik ben toch een week voor de start van het studiejaar naar de open avond bij Hogeschool Viaa geweest. Het was best interessant en ik dacht: ‘Een jaartje verpleegkundige kan geen kwaad, volgend jaar doe ik wel weer een poging voor de calo.’ Eenmaal begonnen was ik verrast en vond ik verpleegkunde echt leuk.”

Waarom koos jij voor Hogeschool Viaa?

“Voor mij was het heel belangrijk om geen nummertje te zijn. Bij Viaa had ik gelijk het gevoel dat de sfeer goed was en dat ik ook echt gezien zou worden. Dit gevoel bleek te kloppen. De docenten die mij twee jaar later lesgaven, wisten nog steeds wie ik was door mijn bezoek aan de open avond.

Daarnaast vond ik het heel belangrijk dat de hogeschool een christelijke identiteit heeft. In je vak krijg je zoveel te maken met moeilijke en ethische situaties dat ik het fijn vond om hier tijdens de studie open over te kunnen praten en handvaten voor mee te krijgen.”

Je wordt lid van het alumnibestuur, waarom heb je hiervoor gekozen?

“Het is goed om je te blijven ontwikkelen in je vak en hoe mooi is het dat je dit kan combineren met de christelijke indentiteit die Hogeschool Viaa heeft? Daarom vind het ook heel belangrijk dat alumni-activiteiten georganiseerd kunnen blijven worden. Het mooie is dat deze activiteiten aansluiten bij elke richting en dat het dus niet uitmaakt in welke sector je werkt. Daarnaast is het natuurlijk ontzettend leuk en gezellig om oud studiegenoten te ontmoeten, om nieuwe mensen te ontmoeten en om hun ervaringen te horen.”

Heb je nog wel eens contact met je oud-medestudenten?

“Een oude-medestudent van mij is inmiddels een goede vriendin geworden en ik zie haar nog regelmatig. We werken ook allebei als wijkverpleegkundigen, dit verbindt ons dus nog meer. Daarnaast kom ik andere oud-medestudenten nog wel eens tegen in Rijssen of ik volg ze op sociale media. Het blijft leuk om te horen hoe het met de andere oud-medestudenten gaat!”

Hoe hou jij je werk in de zorg actueel?

“Binnen Sensire is er een ruim aanbod van scholingsmogelijkheden. Daarnaast hebben we met andere organisaties binnen de regio overleggen en bijeenkomsten waarin we inzoomen op een thema of onderwerp. Met zeven collega’s in mijn team hebben een keer per twee weken een intervisiebijeenkomst waarin we om de beurt een casus of thema inbrengen. Daarnaast volg ik regelmatig online webinars, heb ik een abonnement op het tijdschrift Nursing en ga ik natuurlijk naar de alumni bijeenkomsten!”

Waar laat jij je als professional door inspireren?

“We werken binnen Sensire vanuit positieve gezondheid. We proberen niet alleen naar het probleem te kijken. Zo heb je, door met een brede blik op de gezondheid, betekenisvol leven, eigen regie te letten, een heel ander gesprek, startpunt en doel. Ik vind het mooi om de mens te zien en te helpen om een betekenisvol leven te krijgen of onderhouden.

Daarnaast vind ik inspiratie in de levensverhalen en ervaringen van cliënten. Doordat je soms intensief of lang betrokken bent bij het leven van een zorgvrager kom je ook veel te weten over diegene. Ik probeer zoveel mogelijk te luisteren zodat ik kan aansluiten bij de wens en het leven van de zorgvrager. De ervaring en kennis die ik op doe, kan inzetten voor andere zorgvragers.”

Wie heeft ervoor gezorgd dat je uiteindelijk dit huidige werk doet?

“Na mijn baan als teamcoach heb ik erover nagedacht om te stoppen in de zorg en wat anders te gaan doen. Via een loopbaanadvies coachingstraject ben ik er toen achter gekomen dat de wijkverpleging toch echt de plek is waar ik mij, op dit moment, het meest thuis voel. Wel ben ik door dit loopbaanadviestraject op zoek gegaan naar een organisatie waarin ik meer uitdaging heb dan in mijn vorige baan als wijkverpleegkundige. Nu ga ik al bijna twee jaar elke dag met veel plezier naar mijn werk en heb ik voorlopig nog genoeg uitdaging. Het is fijn om te weten dat ik mij verder kan ontwikkelen als verpleegkundige.”

Wat zou je nog kwijt willen?

“De afgelopen jaren heb ik gemerkt dat we als zorgprofessionals ons snel op eilandjes begeven. We doen ons werk binnen ons eigen team of sector en weten eigenlijk niet wat daarbuiten gebeurd. Dit is zonde, want een goede samenwerking scheelt een hoop tijd. Het geeft dat je meer kwaliteit van zorg kan bieden en ons dat je ons vak zoveel meer tot z’n recht laat komen.

Ik zie nu in mijn eigen werk dat door nauwe samenwerking met andere organisaties de zorg efficiënter, beter en leuker wordt. We werken bijvoorbeeld met een gezamenlijke toegang tot zorg. Dit houdt in dat iedereen een zorgvraag kan aanmelden. Daarna kijken alle vier de organisaties die wijkverpleging bieden wie ruimte heeft om de vraag op te pakken. Zo verdelen we de werkdruk evenredig en werken we ook volgens hetzelfde kader en richtlijnen. We merken dat dit voor ons als wijkverpleging prettig werkt, maar ook voor een huisarts, transferbureau of bijvoorbeeld een dorpondersteuner.

Ik hoop dat we soms van ons eilandje af durven te komen en de verbinding nog meer met elkaar opzoeken!”