‘Soms is er geen tijd om alles rustig te bespreken’

Het is vrijdagmiddag vijf uur als wij elkaar voor het eerst ontmoeten. Je kijkt mij wantrouwend aan en vraagt je af wat ik kom doen. Ineens komen vreemde mensen over de vloer, terwijl je tot nu toe altijd zelfstandig bent geweest. Een betrokken familielid – je neef – is er voor jou. Met elkaar bespreken we je laatste wensen. Je wilt niemand tot last zijn en het liefst thuis blijven wonen. Maar er is wel een grote wens: een nieuw onderkomen vinden voor je hond.

Normaal heb ik de tijd om een plan op te stellen en dit te bespreken, maar nu doen we dit samen in ons eerste gesprek. Ik leg alles vast en plan voor maandag een gesprek met je huisarts. Tijdens het weekend komen mijn collega-verpleegkundigen langs en zijn er naasten om je te helpen. Als ik je maandag weer zie, ben je zichtbaar achteruit gegaan. Ik heb het gevoel dat dit wel eens heel snel kan gaan. Ik vraag aan je hoe je je voelt. Je geeft aan dat je denkt dat het niet lang meer duurt. En er is rust, want je hebt een onderkomen gevonden voor je hond.
We regelen dat je niet alleen bent tijdens de nacht. Per contactmoment zie ik dat je achteruit gaat. Vijf dagen na ons eerste gesprek ben je ingeslapen in bijzijn van je naasten.

De huisarts van deze man had veel kennis over palliatieve en terminale zorg. Ze legde alles goed uit en ging vooruitstrevend te werk. Ze zorgde ervoor dat voor zijn laatste dagen alles binnen handbereik was, zodat wij zelfs geen palliakit nodig hadden. Een palliakit is een koffer waarin alles zit voor iemand die in de stervensfase komt, denk aan naalden, morfine, een katheterset, etc. Van deze topsamenwerking word ik als zorgverlener superblij.

Soms is er geen tijd om alles rustig te bespreken. Maar mijn ervaring laat zien dat, ondanks dat deze man binnen een week na zijn diagnose overleed, het met de juiste kennis en inzet goed geregeld kan worden.