'Op Viaa mag ik zijn wie ik ben'

Hoewel Demi aanvankelijk arts wilde worden, koos ze toch voor de opleiding verpleegkunde: “Als verpleegkundige heb je meestal langer contact met mensen, waardoor je een band opbouwt. Zeker als je verpleegkundige bent op de afdeling neonatologie, waar je met jonge, heel kwetsbare leventjes werkt. Je bent dan ook betrokken bij de ouders en familie van zo’n kleintje en kunt in jouw rol iets voor ze betekenen in een soms onzekere periode. Tijdens mijn opleiding leer ik hoe belangrijk je woordkeuze is voor het maken van contact en het creëren van een vertrouwensband. Als je bijvoorbeeld direct met ‘maar’ reageert en gaat relativeren nadat mensen hebben verwoord hoe spannend ze de situatie vinden, wuif je hun gevoel eigenlijk weg. Het bijzondere aan Viaa is dat je dit soort nuances niet alleen tijdens de lessen leert, maar dat je het ook zelf ervaart in hoe er met je wordt omgegaan.”

Het is ook die manier van omgaan met elkaar, dat Demi een goed gevoel gaf tijdens een open dag en een meeloopdag. Demi: “Mijn eerste kennismaking met Viaa was op mijn middelbare school, waar een avond was georganiseerd waar medewerkers van verschillende hogescholen iets vertelden over ‘hun’ school. Daar werd benoemd dat je op Viaa geen nummer bent, maar een individu. Hoewel ik Viaa toen nog niet kende, sprak deze benadering mij direct aan. Later bezocht ik met mijn vader een open dag en voelde ik dat er inderdaad een persoonlijke sfeer hangt. De kleinschaligheid helpt daar natuurlijk ook bij. Op Viaa wordt echt geprobeerd je een thuisgevoel te geven en om de leeromgeving zo optimaal mogelijk te maken. Bijvoorbeeld door fijne studieruimtes in te richten, maar ook door je het besef te geven dat je mag zijn wie je bent. ”

Hoewel de indrukken die Demi tijdens haar oriëntatiefase opdeed grotendeels bevestigd zijn in de praktijk, is er ook iets wat haar, eenmaal studerend aan Viaa, verrastte: “Ik ben als niet-gelovige op deze school gekomen. Over bepaalde morele of ethische onderwerpen die tijdens lessen aan de orde komen, denk ik vaak ook anders. Dan realiseer ik mij: ‘Oh ja, het is eigenlijk wel logisch dat we hier verschillend tegenaan kijken.’ Op een open dag krijg je dit natuurlijk niet mee. Dat is ook niet erg. Ik voel me geaccepteerd zoals ik ben en niemand probeert mij ergens van te overtuigen. Andersom accepteer ik de zienswijze van mijn medestudenten. En als we bijvoorbeeld een werkstuk maken waarin de verschillende benaderingen samen komen, proberen we samen te zoeken naar een uitkomst waar iedereen zich in kan vinden. Wat over blijft, nemen we zoals het is.”

Niet alleen ‘diversiteit’ is een onderwerp dat veel voorbijkomt in de lessen; ook de praktijk wordt breed uitgemeten. Demi: “Praktijklessen vind ik het allerleukst. Dat komt waarschijnlijk omdat ik zelf vrij praktisch ben ingesteld. De opzet is meestal zo dat je thuis de theorie voorbereidt. Tijdens hoorcolleges vullen docenten deze theorie aan en tijdens casussen of in het huiskamerlokaal passen we wat we geleerd hebben toe bij elkaar of bij poppen. We werken dan vaak in vaste groepjes, wat ik heel fijn vind. Ook buiten de lessen werken we veel samen en helpen we elkaar bij de voorbereiding op toetsen. Het helpt enorm als je klasgenoten hebt die er ook vol voor gaan. Dat heeft een positieve invloed op je schoolresultaten en maakt het studeren heel gezellig.”