“Ze zijn creatief, sociaal, kleurrijk en enorme doorzetters.” Zo typeert studentendecaan Jaap Noppers Viaa-studenten die te maken hebben met een functiebeperking. Samen met collega
Coos de Koning begeleidt hij hen waar nodig.

Jaap: “Dat betekent dat we zorgen voor de noodzakelijke praktische aanpassingen. Maar minstens zo belangrijk is persoonlijke aandacht en begrip voor hun situatie. Als christelijke hogeschool past het ons om een extra mijl met deze studenten mee te lopen.”

Jaap: “Studenten met een zichtbare beperking hebben vaak al op jonge leeftijd geleerd ermee om te gaan. Studenten waarvan de beperking niet zichtbaar is of op latere leeftijd is vastgesteld, hebben daarin nog een weg te gaan. Ik zie vaak dat studenten heel streng zijn voor zichzelf. Ze zijn gewend geweest om maar door te gaan, ook als ze zich belemmerd voelen door hun beperking.

In gesprekken help ik ze stilstaan bij wat hun beperking betekent voor hun privéleven, sociale contacten en schoolcarrière. Ze realiseren zich dan dat ze al heel ver zijn gekomen door creatief te zijn en te blijven zoeken naar mogelijkheden. Je ziet dat hun zelfacceptatie vanaf dat moment groeit. Daardoor voelen ze ruimte zich te ontwikkelen zónder over hun grenzen te gaan. En om te zijn wie ze zijn.”

Wie: Rachel Kroes, 20 jaar
Opleiding: Verpleegkunde
Beperking: chronische vermoeidheid

Het was april 2018 toen Rachel Kroes een griepje kreeg. Vervelend, maar dat gaat wel weer over, dacht ze. Ze sliep twee weken non-stop. De griepverschijnselen verdwenen langzaam naar de achtergrond, maar Rachel bleef moe. Zo moe, dat ze constant in slaap viel.

Rachel: “Tijdens mijn stage in de thuiszorg moest ik steeds trucjes uithalen om wakker te blijven. Na twee weken ben ik met deze stage gestopt. Op dit moment lopen er nog onderzoeken om te achterhalen waarom ik zo moe ben, maar ik moet er rekening mee houden dat er geen diagnose kan worden gesteld. Ik moet dus een manier vinden hiermee te leren leven en om toch mijn studie af te maken.

Ik ben heel blij met de begeleiding die ik van Jaap krijg. Ik bespreek met hem waar ik tegenaan loop. Bijvoorbeeld als vrienden mij niet snappen of als ik mij zorgen maak over volgend studiejaar. Hij geeft mij dan goede tips of regelt dat ik mijn minor anders kan indelen. Dat geeft mij veel rust.

Hoe het verder gaat, weet ik nog niet. Ik leef bij de dag en heb er vertrouwen in dat ik ooit weer de oude ben. Deze ervaring zal mij in ieder geval helpen een goede verpleegkundige te zijn. Ik weet hoe het voelt om in onzekerheid te zitten, waardoor ik mij goed kan inleven in patiënten.”

Wie: Joanne Bekhuis
Opleiding: Theologie
Beperking: ADD

Ze kreeg vwo-advies, maar ging ‘voor de zekerheid’ naar de havo. Ze vond het namelijk moeilijk om zich goed te concentreren. Nu studeert ze Theologie aan Viaa.

“Inmiddels weet ik dat ik ADD heb”, vertelt Joanne Bekhuis “en dat ik dingen daardoor anders aanpak. Als ik iets vertel, begin ik bijvoorbeeld zomaar middenin het verhaal. Ik heb veel gedachten in mijn hoofd, alles komt dan in een keer. Ik kan ook de hele dag achter mijn computer zitten, zonder iets voor mijn studie te doen. Maar als ik eenmaal ben begonnen, ga ik als een speer. Ik vind alles reuze-interessant. Het is alleen lastig dat dingen voor mijn gevoel dezelfde prioriteit hebben. Sokken van de vloer rapen is dan net zo belangrijk als studeren. Omdat ik hierdoor in tijdnood kwam, trok ik aan de bel bij leraren. Zij verwezen mij naar Jaap.

Door de gesprekken met hem, leer ik te accepteren dat ik ADD heb. ADD is niet wie ik ben, maar is iets waarmee ik moet dealen. Voor mij was dit een hele verademing. Ik ben nu supergelukkig; eigenlijk ben ik nog nooit zó gelukkig geweest. Op Viaa word ik geaccepteerd zoals ik ben. Dat heb ik nooit eerder zo sterk ervaren. Zonder God had ik het niet gered. Hij heeft mij zulke mooie dingen gegeven in tijden van verdriet. Nu denk ik vaak; wat is het leven toch mooi.

Na mijn studie wil ik jongerenwerker worden of een zorgboerderij opzetten. Ik hoop dat ik andere mensen kan helpen te ontdekken hoe ze met tegenslag om kunnen gaan en hoe ze van het leven kunnen genieten.”

Wie: Marit de Vos
Opleiding: Social Work
Beperking: Whiplash

Dat een potje volleybal haar leven zó zou beïnvloeden, had Marit de Vos nooit kunnen bedenken. In 2013 viel ze tijdens een training op haar nek. Ze werd misselijk, moe en alle prikkels waren haar teveel. Na verloop van tijd verdwenen de klachten, maar ze kwamen als een boemerang terug. En ze gingen niet meer weg. Leren voor haar havo-examen lukte niet, maar toch haalde Marit haar diploma. Ze koos voor de opleiding Social Work op Viaa en hoopte de narigheid achter zich te kunnen laten. Tevergeefs.

Marit: “Ik was constant misselijk, trillerig en had het koud. Ik dacht eerst dat ik de opleiding onbewust spannend vond en dat het vanzelf zou overgaan. Maar ik bleef last houden. Ik ging naar de huisarts, die een prikkelverwerkingsstoornis vaststelde. Ook bleek ik door de val een whiplash te hebben. Studeren ging wel, maar niet op het tempo van de anderen.

Ik vroeg een gesprek aan met decaan Coos de Koning, om te zoeken naar een manier waarop ik het vol zou houden. Het was zo’n open en fijn gesprek! We maakten samen een haalbaar studieplan. Ik kan altijd bij haar terecht. Ze geeft mij praktische tips, of luistert naar waar ik mee zit.

Ook mijn docenten en klasgenoten tonen begrip. Laatst stelde een klasgenoot aan de docent voor dat ik de les via de speaker van een telefoon zou volgen. De docent vond dat gelijk goed. Deze mentaliteit heeft eigenlijk iedereen op Viaa. Ik mag zijn wie ik ben, ook als ik dingen anders doe.”