Fijn dat je wilt luisteren naar het verhaal van Leo!

Dit verhaal hoort bij het kaartje dat is meegegeven op het event ‘Jonge thuiszitters uit de schaduw – Stop met toekijken! Wat doe jij?’ dat 10 april 2024 plaatsvond op Hogeschool Viaa. Meer weten over dit event? Kijk dan eens op de terugblikpagina!

Dit verhaal gaat een aantal jaren terug. Ik had een avond georganiseerd voor ouders en vakmensen uit het onderwijs over passend onderwijs. De middag ervoor werd ik gebeld door een vriendin. Ze klonk overstuur. Ze kwam net terug van de school van haar zoon Ruud waar ze voor overleg was uitgenodigd. Dat gebeurde vaker, omdat Ruud al een tijd nauwelijks naar school ging.

Of nauwelijks: hij ging eigenlijk niet. Hij was bang, durfde niet en niemand wist precies waarom. Mijn vriendin maakte zich daar op een hele prettige manier zorgen over: ze liet Ruud ruimte, had het er regelmatig met goede mensen over en ze had het idee dat de boel in beweging was en vooruitging.

Ze was overstuur, omdat het overleg anders was verlopen dan normaal. Normaal overlegde ze met de mentor van Ruud, besprak ze de ontwikkelingen en de plannen. Nu kwam ze in een kamer waar naast de mentor ineens ook de conrector, de zorgcoördinator, de jeugdarts en de leerplichtambtenaar zaten. Een stagiaire zat met een laptop voor zich en typte mee.

“Ik heb niets toegezegd!”, vertelde ze. “Precies zoals je wel eens zei: Zeg niets toe, maar geef aan dat je er over nadenkt. Dat heb ik gedaan. Alleen kom ik er nu niet uit! Ze gaven aan dat ik Ruud maar wat hardhandiger in de auto naar school moest brengen.”
Ik vroeg haar wat dat hardhandige wegbrengen zou betekenen voor de veiligheid die Ruud thuis in ieder geval nog ervaarde. Ze was het snel met me eens dat dat hardhandige wegbrengen niet zo’n werkbaar advies was.
Ik dacht weer aan mijn informatieavond die ik aan het voorbereiden was.
“Zal ik het daar eens voorleggen? Misschien dat dat wat oplevert?” Ze stemde in.

Zo vertelde ik de zaal die avond het verhaal van Ruud. Dat hij net begonnen was op het voortgezet onderwijs en na een aantal weken al afhaakte. Dat niemand precies wist waarom, maar dat mijn vriendin het best goed deed. Maar dat er nu, met het overleg en de verstarde houding van school, wel iets op te lossen was.
En of het zaaltje daar even over wilde nadenken. Misschien konden ze met elkaar wat oplossingsrichtingen uitwisselen en Ruud en zijn moeder op weg helpen.

In het zaaltje ontstond meteen rumoer. Mensen gingen bij elkaar zitten, ik zag hoe ze met gebaren dingen duidelijk probeerden te maken en ik zag hoe ze goed naar elkaar luisterden én elkaar van alles vertelden. Ik zag ook een man, helemaal vooraan in het zaaltje, op de eerste rij die niet meedeed met de gesprekken. Hij had zijn vinger opgestoken en keek me aan. Ik liet hem weten dat ik dat gezien had en dat ik er zo aandacht aan zou geven.

Toen het geroezemoes wat verstomde en ik de aandacht van de zaal weer had ging ik verder:

“Ik heb gezien hoe jullie allemaal heel geanimeerd oplossingen hebben zitten bedenken voor Ruud. Ik heb echter ook een meneer gezien die alleen zijn vinger opstak en niet meedeed. Mag ik vragen wie u bent en wat u wilt zeggen?”

“Ik ben Leo, ik heb een schooltje en als moeder dat wil mag ze mij wel bellen, zodat Ruud bij mij naar school kan komen.”
De zaal verstomde. Je kon een speld horen vallen en in de stilte merkte ik hoe iedereen op zich in liet werken wat hier gezegd werd.

“Hebben we hier dan vanavond een oplossing voor Ruud gevonden? Is er iemand in zijn overleg die een betere oplossing heeft bedacht dan de oplossing van Leo?” De zaal bleef stil.

De rest van de avond verkenden we met Leo waarom hij zomaar een oplossing had. Leo gaf niet zulke ingewikkelde antwoorden: “omdat ik een school heb, omdat dat is wat een school moet doen, omdat ik vind dat ik er op die manier voor kinderen moet zijn”.

Het verhaal van Leo vertel ik soms als mensen beginnen te opperen dat zaken complex en ingewikkeld zijn. Leo leerde me dat de wereld niet zo complex is als je het een beetje simpel houdt. Doen wat goed is, varen op je morele kompas en je maatschappelijke opdracht en vooral in beweging blijven.

Ken jij een Leo?

Hoe kun jij zorgen dat Leo kan doen wat Leo moet doen?

En misschien nog wel belangrijker:

Mark Weghorst
mweghorst@ncj.nl