Gastles contextueel pastoraat door Hanneke Meulink

In de lessen van contextueel pastoraat kwam de vraag naar voren hoe loyaal-zijn en het geloof in God zich tot elkaar verhouden. Naast een theologisch-agogisch vraagstuk is dit ook het gewone geleefde leven van pastoranten, die hierover vertellen aan hun pastoraal werker. Soms verhouden beide aspecten zich moeiteloos tot elkaar en zien mensen zichzelf op hun eigen wijze terug in de voetsporen van hun ouders. Soms verhoudt gelovig-zijn zich schurend tegenover het geleefde leven: ‘wie is God voor mij, dit verdien ik toch niet?’

Meulink is tijdens de gastles ingegaan op de driehoek mens-God-medemens, waarbij ieder mens in relatie tot de ander, hand in hand samen voor God staan. Ze refereert daarbij aan John Caputo die over God zegt: “God bestaat niet, Hij dringt aan, Hij institueert – wij worden geroepen.”

De studenten hebben Meulink bevraagd begrippen uit te leggen. Wat blijft hangen is dat loyaliteit niet gezien mag worden als een herhaling. Dat het opgroeien van kinderen juist loslaten is, zoals in de Bijbel ook mensen onderweg zijn. Zo is het met loyaal-zijn ook. Ons leven is telkenmale in verandering, er komen nieuwe mensen bij, kinderen worden geboren, ouders worden oud en komen te overlijden. Loyaal zijn is daarom niet het overdoen van het oude, maar zich daarin passend verhouden tot de vorige generatie om tegelijk ten dienste zijn van de komende generatie. Daarin zijn we verantwoordelijk en aanspreekbaar.

Het contextueel pastoraat baseert zich op het gedachtegoed van Prof. Dr. Ivan Boszormenyi-Nagy (1920-2007). Dit gedachtegoed richt zich op de verbindende factoren van gezins- en familierelaties. Boszormenyi-Nagy muntte de betekenis van loyaliteit, naast vertrouwen en rechtvaardigheid in relaties in gezin en familie als bepalende factoren. Om enerzijds autonoom te zijn en tegelijk erbij te horen in het gezin en in de familie. Om bij te dragen aan herkenbare gezamenlijkheid en solidariteit.