Heeft de opleiding je kijk op palliatieve zorg veranderd? Zo ja, op welke manier?
“Zeker, mijn kijk op palliatieve zorg is door de opleiding uitgebreid. Ik herken en markeer de palliatieve fase nu eerder dan voorheen. Door de opleiding begint het proces van palliatief redeneren bij mij vaak al onbewust in een eerder stadium. In gesprekken met zorgvragers herken ik sneller de stijl die iemand in de laatste levensfase hanteert. Bijvoorbeeld dat iemand er liever niet over praat of juist opgelucht is als ik het onderwerp voorzichtig ter sprake breng.

Kortom, doordat ik nu beter ben toegerust met kennis en vaardigheden ben ik beter in staat de palliatieve fase te herkennen en aan te sluiten bij de behoeften die in die levensfase spelen.”

‘Soms is er geen tijd om alles rustig te bespreken’

Daar zit je dan. Nog geen 24 uur nadat je hoorde dat je ongeneeslijk ziek bent en niet lang meer te leven hebt. Je probeert dit nieuws te verwerken en je staande te houden. Je schuifelt door je huis, terwijl je een week geleden nog moeiteloos 10 kilometer per dag met je hond wandelde. Als alleenstaande man betekent je hond alles voor je en andersom lijkt dat net zo. Ze legt haar kop op je schoot en lijkt je gedachten aan te voelen.

Het is vrijdagmiddag vijf uur als wij elkaar voor het eerst ontmoeten. Je kijkt mij wantrouwend aan en vraagt je af wat ik kom doen. Ineens komen vreemde mensen over de vloer, terwijl je tot nu toe altijd zelfstandig bent geweest. Een betrokken familielid – je neef – is er voor jou. Met elkaar bespreken we je laatste wensen. Je wilt niemand tot last zijn en het liefst thuis blijven wonen. Maar er is wel een grote wens: een nieuw onderkomen vinden voor je hond.