Praktijkverhaal #2 - Verpleegkunde

Werken met mensen staat centraal op Hogeschool Viaa. Wat betekent dit voor onze studenten die werken of stagelopen in tijden van de coronacrisis? In deze rubriek zijn zij aan het woord.

Vandaag het verhaal van Annelies (22) tweedejaars (voltijd)student hbo-verpleegkunde. Zij volgt de verkorte opleiding en is als verpleegkundige werkzaam in een verpleeghuis.

“In eerste instantie was er in ons verpleeghuis nog niets aan de hand. Tot een paar weken geleden. Het begon stilletjes met een enkeling die ziek werd.
Al snel waren er veel cliënten met dezelfde soort klachten. Even leek het goed te gaan, maar plotseling werden de mensen ernstig ziek en kwamen te overlijden. In acht dagen tijd stierven er zestien mensen. Het voelde als een sluipmoordenaar die toesloeg.”

Machteloos
“Het gaat zo snel dat je geen tijd hebt om het overlijden van een cliënt te herdenken, want dan is er alweer een volgend persoon terminaal. Dat is heftig. Ook is het een grote uitdaging om de begeleiding van de cliënt en de betrokken familieleden zorgvuldig te doen. Je mist de ervaring en de kennis van het ziektebeeld en je moet snel schakelen tussen de verschillende situaties van cliënten. Normaal gesproken begeleid je het proces van overlijden met zorg en is er voor de familie genoeg tijd om zich op het sterven voor te bereiden. Nu zien de familieleden het sterven totaal niet aankomen. Ik heb al verschillende keren meegemaakt dat ik moest uitleggen dat vader of moeder op het sterfbed ligt en dat het niet lang meer gaat duren. Ik leg ze uit dat, ondank dat de cliënt niet terug kan praten, hij of zij ons wel hoort. Ook probeer ik de familieleden er zoveel mogelijk bij te betrekken. Zo was er laatst een cliënt die het erg warm had. Zijn zoon heeft zijn handen en gezicht gewassen. Je voelt je als verpleegkundige en als familie, zo machteloos. Het is fijn dat je iets kunt doen.”

Psalm 91
“Het is een onwerkelijke tijd. We hebben twee echtparen gehad, die kort na elkaar overleden. Dat maakt grote indruk. Gelukkig praten we er onderling met collega’s over. En ik ervaar veel kracht uit mijn geloof. God is met mij. Ook vind ik het mooi om dat door te laten schijnen bij de mensen om mij heen. Bijvoorbeeld door Psalm 91 te lezen of te bidden voor de mensen die niet ziek zijn, maar wel bang. Het is fijn om dat te doen.”

Meer praktijkverhalen lezen?

Praktijkverhaal #1 – Michiel, eerstejaars (voltijd)student Verpleegkunde
‘Ik besloot, op eigen initiatief, via WhatsApp de echtgenoten van bewoners te bellen’

Praktijkverhaal #3 – Teresa, tweedejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Zingeving verdwijnt niet’

Praktijkverhaal #4 – Mirjam, eerstejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Ik stond als verpleegkundige plotseling aan de andere kant van de zorg’

Praktijkverhaal #5 – Henriëtte, eerstejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Misschien is corona een grote wake-up call’

Praktijkverhaal #6 – Ilse, eerstejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Mogelijk heb ik bewoners besmet’

Praktijkverhaal #7 – Joanne, tweedejaars (voltijd)student Pabo
‘Je mist de interactie met de leerlingen’

Een initiatief van lectoraat Zorg en Zingeving