Praktijkverhaal #3 - Verpleegkunde

Werken met mensen staat centraal op Hogeschool Viaa. Wat betekent dit voor onze studenten die werken of stagelopen in tijden van de coronacrisis? In deze rubriek zijn zij aan het woord.

Vandaag het verhaal van Teresa (48), tweedejaars (deeltijd)student hbo-verpleegkunde. Zij werkt in de thuiszorg als wijkverpleegkundige en stuurt een team van collega’s aan.

“Onzekerheid, ziekte en soms paniek. Heel de dag zit ik midden in de coronacrises. Mijn cliënten zijn cognitief beperkt. Het is lastig om aan ze uit te leggen wat er gebeurt, maar ze beseffen dat er iets aan de hand is. Familieleden komen niet meer langs. Wij als zorgverleners zijn de enigen die ze zien. Mijn collega’s zijn bang. Bang om zelf ziek te worden en om het door te geven. Het is algemeen bekend dat er in de wijkzorg te weinig beschermingsmiddelen zijn. Daarnaast moeten we van overheidswege de zorg afschalen. Terwijl onze cliënten de extra aandacht juist zo goed kunnen gebruiken. Al met al is er veel onrust.”

Zorg niet verminderen, maar verkorten
“Ik kan door de frustraties van COVID-19  niet de zorgverlener zijn die ik wil zijn, maar zingeving verdwijnt niet. De minor Verpleegkundige Aandachtsvelder Zingeving, helpt mij hierbij. Juist nu kan ik verpleegkundig leiderschap tonen door voor mijn cliënten te staan. Ik probeer op alle gebieden hen te blijven monitoren en zingevend bezig te zijn door zorg niet af te schalen, maar te blijven bedienen. Ons team vermindert de zorg niet, maar verkort de tijd. Dan blijft er tijd voor iets extra’s, zoals een spelletje. Dat hebben de mensen juist zo nodig. Onlangs was er een echtpaar waarvan de vrouw terminaal was. Ze waren 69 jaar getrouwd. Als zij naar een hospice zou gaan, moesten ze bij de deur afscheid nemen. We hebben alle zeilen bijgezet en terminale thuiszorg verleent. Het kost veel energie, maar het is fijn om menselijke zorg te verlenen.”

Niet bang zijn
“Zingeving betekent ook dat ik mijn collega’s bemoedig door ze regelmatig te mailen. Om ze onder meer te vertellen hoe goed ze bezig zijn. Al deze dingen doe ik niet om mezelf op de kaart te zetten, maar God. Ik geloof dat God voor mij zorgt en ik niet bang hoef te zijn. Hierdoor kan ik de rust en het overzicht voor mijn collega’s bewaren. Op deze manier probeer ik uit deze vreselijke situatie het mooiste eruit te halen.”

Een initiatief van lectoraat Zorg en Zingeving

Meer praktijkverhalen lezen?

Praktijkverhaal #1 – Michiel, eerstejaars (voltijd)student Verpleegkunde
‘Ik besloot, op eigen initiatief, via WhatsApp de echtgenoten van bewoners te bellen’

Praktijkverhaal #2 – Annelies, tweedejaars (voltijd)student Verpleegkunde
‘In acht dagen stierven er zestien mensen’

Praktijkverhaal #4 – Mirjam, eerstejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Ik stond als verpleegkundige plotseling aan de andere kant van de zorg’

Praktijkverhaal #5 – Henriëtte, eerstejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Misschien is corona een grote wake-up call’

Praktijkverhaal #6 – Ilse, eerstejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Mogelijk heb ik bewoners besmet’

Praktijkverhaal #7 – Joanne, tweedejaars (voltijd)student Pabo
‘Je mist de interactie met de leerlingen’

Een initiatief van lectoraat Zorg en Zingeving