Praktijkverhaal #5 – Verpleegkunde

Werken met mensen staat centraal op Hogeschool Viaa. Wat betekent dit voor onze studenten die werken of stagelopen in tijden van de coronacrisis? In deze rubriek zijn zij aan het woord.

Vandaag het verhaal van Henriëtte (39) eerstejaars (deeltijd)student hbo-verpleegkunde, die werkzaam is op de spoedeisende hulp in het ziekenhuis.

“Ze was 85 jaar oud. Én hartstikke bang. Ze ziet de scan en vraagt: ‘Moet ik echt daarin?’ Ik zei dat, dat inderdaad de bedoeling was. De uitslag van een scan vertelt meer dan een test. Op die scan kan je namelijk de infectie en de ernst ervan zien. Ze durfde niet. De arts vond dat het nodig was. Ik zei tegen de arts dat het helaas niet ging gebeuren. Ergens moet je een grens trekken.”

Mensen zijn bang
“Het is een van de vele verhalen die ik je kan vertellen. Het is heftig. De patiënten worden door ambulancepersoneel binnengebracht en ik kom ze, praktisch onzichtbaar door het beschermende pak, ophalen om ze meteen onder een CT-scan te leggen. De tijd om ze fatsoenlijk uit te leggen wat er gaat gebeuren, is er niet. Na de scan, mogen ze naar de afdeling en gaat het hele riedeltje lopen. In veel gevallen zijn de mensen bang. Met name als ze al een ziekte bij zich dragen. Ze vragen zich af wat het voor hen betekent als ze besmet zijn. Mogen ze dan naar de ic?

Soms is het antwoord ‘nee’. En dat wordt hen uitgelegd, maar er is geen keuze. Ik begrijp heel goed dat de keuze gemaakt moet worden en dat deze hard is, maar waarom worden deze gesprekken pas op de spoedeisende hulp gevoerd? Laatst was er een patiënt die ernstig ziek was en die beademd moest worden. Maar vanwege zijn ziektebeeld, was dit geen optie. Het ambulancepersoneel had te horen gekregen dat het wel de wens van de patiënt was. Uiteindelijk hebben we de partner opgebeld. De patiënt zelf was niet aanspreekbaar. Een verschrikkelijk bericht. Maar gezien de hele voorgeschiedenis, had de huisarts dit allang kunnen bespreken. Oftewel, ik geloof dat op het moment dat iemand een chronische ziekte onder de leden krijgt, een huisarts dit gesprek moet voeren. Dan heeft de patiënt en de familie erover nagedacht. Dan zouden we nu, tijdens deze coronacrisis, niet achter de feiten aanlopen.”

Wake-up call
“Het blijft een grote, ethische discussie. En zo zijn er wel meer onderwerpen die opnieuw oplaaien. Bijvoorbeeld de eenzaamheid die een grote rol speelt in het herstel en dat we dat niet mogen onderschatten. Natuurlijk kunnen we straks pas echt evalueren wat wel en niet goed is geweest.  Misschien is corona een grote wake-up call.”

Een initiatief van lectoraat Zorg en Zingeving

Meer praktijkverhalen lezen?

Praktijkverhaal #1 – Michiel, eerstejaars (voltijd)student Verpleegkunde
‘Ik besloot, op eigen initiatief, via WhatsApp de echtgenoten van bewoners te bellen’

Praktijkverhaal #2 – Annelies, tweedejaars (voltijd)student Verpleegkunde
‘In acht dagen stierven er zestien mensen’

Praktijkverhaal #3 – Teresa, tweedejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Zingeving verdwijnt niet’

Praktijkverhaal #4 – Mirjam, eerstejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Ik stond als verpleegkundige plotseling aan de andere kant van de zorg’

Praktijkverhaal #6 – Ilse, eerstejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Mogelijk heb ik bewoners besmet’

Praktijkverhaal #7 – Joanne, tweedejaars (voltijd)student Pabo
‘Je mist de interactie met de leerlingen’

Een initiatief van lectoraat Zorg en Zingeving