Praktijkverhaal #6 - Verpleegkunde

Werken met mensen staat centraal op Hogeschool Viaa. Wat betekent dit voor onze studenten die werken of stagelopen in tijden van de coronacrisis? In deze rubriek zijn zij aan het woord.

Vandaag het verhaal van Ilse (21) eerstejaars (deeltijd)student
hbo-verpleegkunde, die werkzaam is in de gehandicaptenzorg.

“Al mijn zes bewoners waren ziek. Drie van hen zijn positief getest en de anderen hebben het waarschijnlijk ook gehad. Een aantal collega’s is ziek geweest en zelf ben ik ook getest omdat ik al langere tijd klachten had. En inderdaad óók ik ben besmet geraakt met COVID-19.”

Blootgesteld aan het virus
“De kans is groot dat ik het op mijn werk heb opgelopen. Op het werk hoesten alle cliënten wel eens, of ze hebben last van een neusverkoudheid. Het coronaplan gaat pas in werking als er sprake is van koorts. Vanaf dat moment ga je met beschermingsmiddelen aan het werk, maar natuurlijk ben je dan al blootgesteld aan het virus. Inmiddels ben ik klachtenvrij, maar het heeft veel met me gedaan. Je probeert er alles aan te doen om het virus niet in de zorginstelling te krijgen en toch gebeurde het.

Achteraf gezien was de situatie – op het moment dat ik klachten kreeg – onveilig, maar ik hield mij aan het protocol. Ik ben pas gestopt op het moment dat ik koorts kreeg. Mogelijk heb ik hierdoor bewoners besmet. Maar ook voor mijn eigen gezondheid was het spannend. Ik heb in het verleden last van astma gehad en mag van geluk spreken dat ik er met beperkte klachten vanaf ben gekomen.”

Glimlach
“Mijn cliënten hebben gelukkig geen heftige klachten gehad en doordat ze een laag verstandelijk niveau hebben, is het moeilijk in te schatten wat de situatie verstandelijk met ze doet. In eerste instantie werden alle bewoners op hun kamer in quarantaine gehouden, maar nadat ze allemaal ziek waren, was dat niet meer nodig en mochten ze ook weer op de groep komen. Als zorgmedewerkers droegen we allemaal beschermende kleding. In het begin raakten ze je schort even aan of wezen ze naar je mondkapje. Maar we merken niet dat ze onrustig waren. Ondanks dat ze hun familieleden alleen middels videobellen en ‘raamzwaaien’ zien.”

“Het is fijn om weer te werken en van betekenis te zijn voor mijn cliënten. In deze rare tijden doe ik graag iets extra’s voor ze. Zo is er een cliënt die graag in bad gaat, misschien kunnen we dat een keer vaker doen of extra lang met iemand van de zon genieten. Het zijn de kleine dingen die ze doen glimlachen.”

Een initiatief van lectoraat Zorg en Zingeving

Meer praktijkverhalen lezen?

Praktijkverhaal #1 – Michiel, eerstejaars (voltijd)student Verpleegkunde
‘Ik besloot, op eigen initiatief, via WhatsApp de echtgenoten van bewoners te bellen’

Praktijkverhaal #2 – Annelies, tweedejaars (voltijd)student Verpleegkunde
‘In acht dagen stierven er zestien mensen’

Praktijkverhaal #3 – Teresa, tweedejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Zingeving verdwijnt niet’

Praktijkverhaal #4 – Mirjam, eerstejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Ik stond als verpleegkundige plotseling aan de andere kant van de zorg’

Praktijkverhaal #5 – Henriëtte, eerstejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Misschien is corona een grote wake-up call’

Praktijkverhaal #7 – Joanne, tweedejaars (voltijd)student Pabo
‘Je mist de interactie met de leerlingen’

Een initiatief van lectoraat Zorg en Zingeving