Praktijkverhaal #1 - Verpleegkunde

Werken met mensen staat centraal op Hogeschool Viaa. Wat betekent dit voor onze studenten die werken of stagelopen in tijden van de coronacrisis? In deze rubriek zijn zij aan het woord.

Vandaag het verhaal van Michiel (18) eerstejaars (voltijd)student hbo-verpleegkunde, die in zijn derde studieblok stage liep in een zorginstelling.

“In het begin van mijn stage was er nog niets aan de hand. De eerste besmetting was in Nederland gemeld, maar iedereen – waaronder ikzelf – was nog nuchter. Dit veranderde toen er in Nederland behoorlijke maatregelen kwamen. Ook de zorginstelling waar ik stage liep, ging op slot. Dat betekende dat er geen bezoek meer kwam én dat de bewoners die op een gesloten afdeling zaten, niet meer naar buiten mochten. Ik merkte dat de bewoners van slag raakten. Zo waren er dementerenden die over de afdeling de naam van hun partner riepen. Of bijvoorbeeld zeiden:
‘Ik denk dat mijn man een ander heeft’. Er was onrust.”

WhatsApp met familie
“Als verpleegkundige wil je iets doen. Op de afdeling probeerden ze een skypeverbinding aan te maken, zodat er met familieleden kon worden gebeld. Omdat dit even duurde, besloot ik op eigen initiatief via WhatsApp de echtgenoten van bewoners te bellen. Bij sommige mensen lukte dit. Je merkte meteen dat het ze goed deed.”

Positief getest
“Ook bij ons werd een bewoner positief getest. Deze man lag in quarantaine op zijn eigen kamertje. Ik ben een nuchter persoon, maar dat was voor mij het moment dat de hele situatie dichtbij kwam. Ik was aan het werk onder strenge maatregelen, in een warm pak en verpleegde iemand die ernstig ziek was. Dat doet iets met je. Hij was erg benauwd, at en dronk niet meer en ging snel achteruit. Voordat hij ziek werd, ging ik regelmatig in de middag bij hem langs om hem extra aandacht te geven. Dat kon niet meer. We bleven zo kort mogelijk op zijn kamer. Dat vond ik zielig. Uiteindelijk is hij overleden. Dat was heftig. Ik zag dat het veel met mijn collega’s deed. Zij hadden een goede band met hem en waren in tranen.”

Meer praktijkverhalen lezen?

Praktijkverhaal #2 – Annelies, tweedejaars (voltijd)student Verpleegkunde
‘In acht dagen stierven er zestien mensen’

Praktijkverhaal #3 – Teresa, tweedejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Zingeving verdwijnt niet’

Praktijkverhaal #4 – Mirjam, eerstejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Ik stond als verpleegkundige plotseling aan de andere kant van de zorg’

Praktijkverhaal #5 – Henriëtte, eerstejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Misschien is corona een grote wake-up call’

Praktijkverhaal #6 – Ilse, eerstejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Mogelijk heb ik bewoners besmet’

Praktijkverhaal #7 – Joanne, tweedejaars (voltijd)student Pabo
‘Je mist de interactie met de leerlingen’

Een initiatief van lectoraat Zorg en Zingeving