Praktijkverhaal #4 - Verpleegkunde

Werken met mensen staat centraal op Hogeschool Viaa. Wat betekent dit voor onze studenten die werken of stagelopen in tijden van de coronacrisis? In deze rubriek zijn zij aan het woord.

Vandaag het verhaal van Mirjam (49) eerstejaars (deeltijd)student hbo-verpleegkunde, die in de thuiszorg werkt en door het coronavirus aan de andere kant van de zorg kwam te staan.

“Het was rond 12 maart. De berichten over corona in China, Italië en inmiddels ook de eerste persoon in Brabant, had ik gevolgd. Het RIVM was bezig met het maken van beleid. Maar verder voelde het nog als iets dat ver van mij vandaan gaande was. Tot ik op een dag ineens heel erg koud werd en koorts kreeg. Ik kroop in mijn bed en een paar dagen later voelde ik mij gelukkig een stuk beter. Ik dacht niet aan corona. Na anderhalve dag voelde ik me opnieuw ziek. Ik kreeg hoge koorts en sliep urenlang. Zou ik dan toch? Maar niemand werd nog getest en hoe had ik het dan opgelopen? Vanaf dag 8 werd ik ook benauwd. Zo erg dat we besloten om de huisarts te bellen. Die stuurde mij naar het ziekenhuis.”

Letterlijk jezelf blootgeven
“Eenmaal in het ziekenhuis werd ik positief getest. Ik kwam op een longafdeling die helemaal ingericht was voor coronapatiënten. Het klinkt misschien raar, maar ik was opgelucht. Ik was zo ziek, als het geen corona was, wat had ik dan voor ernstigs? Het voelde fijn dat er mensen waren die mij hielpen met de toiletgang en met douchen. Ik stond als verpleegkundige plotseling aan de andere kant van de zorg. Een ervaring die mijn werk heeft verrijkt. Als ervaringsdeskundige weet ik nu hoe het is om je letterlijk bloot te geven. Natuurlijk doe je als zorgverlener professioneel je werk en ga je er correct en respectvol mee om, maar het is goed om het ook als patiënt te ervaren hoe belangrijk die respectvolle benadering is. Op de afdeling trof ik een medestudent. Normaal zat ik met haar in de schoolbanken en nu hielp ze mij met alles. Ook een bijzondere situatie voor haar.”

Heel erg benauwd
“Als thuiszorgmedewerker tref ik veel mensen met hartfalen en bijvoorbeeld COPD-patiënten. Door het virus voelde ik hoe het is om heel erg benauwd te zijn. Ik weet nu hoe belangrijk het is om rustig te blijven en tijd te nemen voor alle handelingen. Dan kan de cliënt op adem komen. Tot slot heb ik ervaren hoe fijn het is als er met aandacht naar je omgekeken wordt. Dat verplegers met je meeleven en meevoelen en er bijvoorbeeld gevraagd wordt hoe het thuis gaat. Die compassie en toewijding doet je goed.”
“Inmiddels ben ik thuis verder aan het herstellen. Ik ben er nog niet, maar ik ga elke dag in mijn conditie vooruit en dat is hoopgevend. Ik heb het geluk dat door corona er online les gegeven wordt. Ik had nog niet naar school gekund, maar ik kan wel via Skype de lessen volgen.”

Een initiatief van lectoraat Zorg en Zingeving

Meer praktijkverhalen lezen?

Praktijkverhaal #1 – Michiel, eerstejaars (voltijd)student Verpleegkunde
‘Ik besloot, op eigen initiatief, via WhatsApp de echtgenoten van bewoners te bellen’

Praktijkverhaal #2 – Annelies, tweedejaars (voltijd)student Verpleegkunde
‘In acht dagen stierven er zestien mensen’

Praktijkverhaal #3 – Teresa, tweedejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Zingeving verdwijnt niet’

Praktijkverhaal #5 – Henriëtte, eerstejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Misschien is corona een grote wake-up call’

Praktijkverhaal #6 – Ilse, eerstejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Mogelijk heb ik bewoners besmet’

Praktijkverhaal #7 – Joanne, tweedejaars (voltijd)student Pabo
‘Je mist de interactie met de leerlingen’

Een initiatief van lectoraat Zorg en Zingeving