Praktijkverhaal #9 - Social Work

Werken met mensen staat centraal op Hogeschool Viaa. Wat betekent dit voor onze studenten die werken of stagelopen in tijden van de coronacrisis? In deze rubriek zijn zij aan het woord.

Vandaag het verhaal van Esther Korting (42) derdejaars deeltijdstudent Social Work, die als mantelzorgmedewerker werkt in een verpleeghuis.

“Op de eerste dag dat ik weer op mijn werk mocht komen, kwamen mijn collega-verpleegkundigen al naar me toe op de parkeerplaats. In sommige situaties is de nood zo hoog. Ze wilden me niet mislopen.”

En toen kwam corona
“Ik ben mantelzorgmedewerker in een verpleeghuis. Dat betekent dat ik de mantelzorgers ondersteun én de zorgmedewerkers die in contact staan met de mantelzorgers. Een nieuwe functie die ik mede gecreëerd en uitgedacht heb in mijn stageperiode. Als stagiair was ik coördinator informele zorg en was het mijn taak om de informele zorg aan de formele zorg te koppelen. Onder informele zorg valt de mantelzorg en dus zocht ik uit wat er in de organisatie voor de mantelzorgers geregeld was. Dat bleek niet veel te zijn en dus heb ik daar werk van gemaakt en er zelfs uiteindelijk een baan aan overgehouden.”

“En toen kwam de lockdown, ging het verpleeghuis op slot en mochten de ondersteunende diensten niet meer op locatie werken. En de mantelzorgers stonden plotseling aan de zijlijn. Ik besloot niet op de bank te gaan zitten, ik wilde blijven werken. Daarom heb ik samen met mijn collega alle 181 mantelzorgers opgebeld. Ik dacht bij mezelf: als jij meerdere malen per week bij je geliefde komt en ineens gaat de deur dicht, dan veroorzaakt dat stress. We zijn gaan bellen en de hulpvragen gaan filteren. Het heeft weken geduurd voordat we ze allemaal gesproken hadden.”

Angst om je naaste te verliezen
“Veel mantelzorgers waren in paniek. Sommigen van hen kwamen dagelijks bij hun geliefden en ineens mocht dat niet meer. Ze hadden onder meer last van schuldgevoelens. Die pure paniek uitte zich in sommige gevallen in heftige situaties. Regelmatig heb ik een huisarts gebeld voor een doorverwijzing naar psychische hulp. Het raakte me en het was een bizarre situatie, omdat we op school niet hebben geleerd hoe je omgaat met een pandemie. Daarom ga je helpen waar je helpen kunt. Op een gegeven moment brak het virus ook in ons verpleeghuis uit. Er kwamen mensen te overlijden. De angst om je naaste te verliezen was groot. Af en toe werd er contact gemaakt via beeldbellen. De mantelzorger had al lang niet meer contact gehad en werd op zo’n moment geconfronteerd met achteruitgang. Soms mede door het uitblijvende bezoek van hun geliefden. Het waren schrijnende situaties.”

“Inmiddels mogen de mantelzorgers weer langskomen. Mits ze zich natuurlijk goed aan de voorschriften houden. Zo fijn en goed voor de bewoners en de mantelzorgers. Ook voor mij is het fijn om weer op kantoor te zijn. Ik ben een mens van verbinding en op deze manier kan ik weer verbinding leggen met mijn collega’s ten behoeve van de mantelzorgers op mijn werk.”

Praktijkverhaal #1 – Michiel, eerstejaars (voltijd)student Verpleegkunde
‘Ik besloot, op eigen initiatief, via WhatsApp de echtgenoten van bewoners te bellen’

Praktijkverhaal #2 – Annelies, tweedejaars (voltijd)student Verpleegkunde
‘In acht dagen stierven er zestien mensen’

Praktijkverhaal #3 – Teresa, tweedejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Zingeving verdwijnt niet’

Praktijkverhaal #4 – Mirjam, eerstejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Ik stond als verpleegkundige plotseling aan de andere kant van de zorg’

Praktijkverhaal #5 – Henriëtte, eerstejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Misschien is corona een grote wake-up call’

Praktijkverhaal #6 – Ilse, eerstejaars (deeltijd)student Verpleegkunde
‘Mogelijk heb ik bewoners besmet’

Praktijkverhaal #7 – Joanne, tweedejaars student Pabo,
‘Je mist de interactie met de leerlingen’

Praktijkverhaal #8 – Anne, derdejaars student Theologie,
‘We zien corona als een kans’